Stormvogels

moeder voor de tiende keer. 'In een dag door naar Nijmegen is veel te ver. Ze zijn heus wel blij als jullie komen.'

'Ze kennen ons nauwelijks,' herhaalde ik, maar Mark zei geërgerd: 'Blijf toch niet aan de gang. We hebben afgesproken dat we ze zouden opzoeken. Maakt u zich maar niet ongerust.'

Ik zag ertegenop, naar ze toe te gaan. Bij de begrafenis van ons zusje waren ze niet uitgenodigd. Misschien waren ze er nog kwaad om, of zouden ze er over spreken, doch ik durfde het niet tegen moeder te zeggen, want over ons zusje werd nooit meer gesproken, met geen woord, alsof ze niet had bestaan.

'Dat ze vroom zijn, daar hoeven jullie je niets van aan te trekken. Nemen jullie wel een klotje mee, het is te gek als jullie niets hebt om op je hoofd te zetten wanneer er voor het eten een brooche wordt opgezegd. Jij weet het trouwens nog wel,' zei ze tegen mij, 'jij was zo goed op het jodenschooltje.'

'Ik weet er niets meer van,' antwoordde ik naar waarheid, 'ik zal ze vragen wat de brooche voor spek is,' maar moeder riep verschrikt: 'Je haalt er geen narrisjkat uit, versta je?'

Kwart voor twee alweer. We hadden toch wel fietsen-gerei bij ons? Twee bandenlichters, de derde was nergens te vinden. Waar lag schuurpapier? De tube solutie was half vol, voorlopig voldoende. Toen ik weer in de huiskamer kwam, hoorde ik Mark vragen: 'En Arnhem, hebben we geen familie in Arnhem?'

'Nee,' antwoordde moeder resoluut.

Dat was niet waar. Tante Rebecca woonde er, de vrouw van haar eigen broer, al was hij lang geleden gestorven. Er was vast iets met haar aan de hand wat wij niet mochten weten. Eens, op een zondagochtend, werd

35