Stormvogels

zei hij tegen mij en greep me bij mijn schouder. 'Kom, vooruit, het is vandaag een dag om te lachen. Lach die jongen nou eens hartelijk uit. Toe dan? Lach dan?'

Ik vertrok mijn gezicht tot een grijns en ontdekte tot mijn schrik dat ik niet meer lachen kon.

Snel holde ik weg, de trap af. Ze mochten niet zien dat ik bijna moest huilen. Toen ik op het benedendek stond, alleen in een gangetje naast een bruine, houten deur, merkte ik plotseling, dat ik ook dat niet meer kon.

Ik werd wakker en dacht: het is al maandag Tweede Paasdag. Straks ochtendgymnastiek, volksdansen; om één uur gaan we naar huis.

'Iedereen heeft toch wel zijn stencil bewaard hè?' vroeg Wim Lichtenberg, toen we klaar stonden om naar het station te vertrekken. Nog één keer zouden we samen zingen, het lied dat op het stencil stond: 'Makkers, reikt elkaar de handen, laat ons strijden dapperblij, dwars door rode wereldbranden komt de grote dag nabij.' Erboven waren twee handen getekend, een zwarte en een witte, in elkaar gestoken, vanwege de solidariteit tussen de mensen van alle ras, van alle kleur: 'Dag breekt aan, en wij gaan, vurig 't zonnelicht integen...'

Toen moest ieder zijn rugzak pakken.

Buiten verzamelden we in dezelfde opstelling als twee dagen geleden. Haantje voor mij, naast mij Leentje Heyers. Ik zocht met mijn hoofd naar het bokkie, zag haar staan, en holde naar haar toe. Blij riep ik: 'Dag Leen-tje.'

Zij fronste haar wenkbrauwen, keek me even aan en zei: 'Zo joodje, ben jij er ook weer?'

32