Stormvogels

aan die man.

'Dat wordt mest.'

'Het gaat toch juist om de bloemen?'

'Nee, om de bollen.'

Daar snapte ik niets van. Je hebt toch bollen voor de bloemen, en niet omgekeerd?

Wij gingen terug met de Alkmaar Pakket-boot, die er uitzag als een Londense autobus.

'Mogen we op het bovendek, meester?' vroegen we aan de man van Ons Huis. Iedereen zei meester tegen hem. Wij renden al de stalen traptreden op.

'Ik kan borstwaarts om,' zei ik, draaide om de ijzeren staaf die kon worden opengeschoven als je de pin eruit trok om zo op de kade te komen. Het water schoof golvend onder mijn omlaaghangend hoofd voorbij. Je kon schuimkoppen zien, maar ik ging gauw weer staan, als je erin duvelde was je nog niet jarig.

'Hé, smousie,' zei een jongen die erbij stond, 'wat heb jij een lef.'

Ik werd plotseling heel stil, alsof ik geen adem meer kon halen, net als wanneer je met een smak op je buik valt. Ineens begon ik woedend te brullen, maar het was niet echt, ik was alleen maar vreselijk verdrietig. Ik wou dat ik echt driftig kon zijn, joeg het door mij heen, wor-het-dan, wor-het-dan, en ik maaide met mijn armen als de wieken van een molen.

'Ze vechten, meester,' hoorde ik Zwaantje naar beneden roepen. Toen stond hij plotseling achter ons en rukte ons uit elkaar.

'Hij heeft hem uitgescholden, meester,' zei Zwaantje. Dat vond ik lief van haar.

'Vooruit jij,' schreeuwde de man. Hij gaf de jongen een duw, zodat hij viel.

'Maar jij, jij moet je die dingen niet zo aantrekken,'

3i