Stormvogels

zoog, prikkelde het tot in je voorhoofd. 'Niet de overgordijnen dicht doen,' schreeuwde ik 's avonds, 'anders gaan ze stuk. En dan kunnen we ze niet zien ook, nog wel op de laatste avond, want morgen al moet ik de pot inleveren.'

Voetje voor voetje droeg ik de plant voor mij uit, alsof ik een open pan met melk vasthield die er bij elke verkeerde beweging uit kon klotsen. De stengels mochten niet knakken. Er mochten geen bladeren afbreken, of een puntje ervan. Er mochten geen bloemblaadjes wegwaaien.

'Heb jij die zelf verzorgd?' vroeg meneer Blits, de directeur van Ons Huis, en ik antwoordde trots: 'Ja meneer.' Ik kreeg een kleur omdat ik jokte, maar dat moest ik wel, anders kreeg ik misschien geen prijs.

Dat ik echt een prijs zou winnen, daar geloofde ik niet aan. 'Schlemielen winnen nooit wat,' zei vader, al had hij een keer een pond koffie gewonnen. Toch was ik de enige met drie bloemen. Mijn naam stond duidelijk op het bord: eerste prijs.

Ik kreeg zonder moeite vrij van school, omdat ik het wel missen kon, zei de bovenmeester, en hij voegde er aan toe: 'Een prettige dag.'

Met een heleboel kinderen slenterden wij door de bloembollenvelden. De meeste bloembollen bloeiden nog niet, öf ze waren afgesneden. Alleen hier en daar zag je een kleurig veldje in het groen. Dat was geen strop, zei die meneer van de uitleg, ze bloeiden nooit allemaal tegelijk. Dat was juist het mooie, die afwisseling. Ik was het niet met hem eens, maar ik zei het niet. Misschien kwam het omdat ik het voor het eerst zag, dan zeg je gauw domme dingen.

'Waarom gooien ze de bloemen op een hoop?' vroeg ik

30