Stormvogels

dagje uit

In het houten gebouwtje van Ons Huis, waar de speeltuin is en het veld van Meteoor, hing een bord met mededelingen, waar met krijt op geschreven stond:

Bloembollenwedstrijd Voor kinderen boven de tien Kosten van deelneming: een dubbeltje Bol en pot ^,worden gratis verstrekt De drie winnaars mogen een dagje naar de bloembollenvelden

Ik dacht: je kan nooit weten, ik wil ook wel eens de bloembollenvelden zien.

Zo moeilijk was het niet. Je moest alleen maar elke dag een beetje water in de bloempot gieten, maar vader had er schamper om gelachen: 'Je maakt niet eens je eigen gezicht goed nat 's morgens als je je wast. Dan vergeet je je nek.'

'Plaag hem nou niet,' had moeder gezegd. 'Hij kan het toch allicht proberen?'

Wie denkt er nu steeds aan een bloembol? In het begin wel, maar later... En toch kwam er een groene punt uit de potaarde omhoog. Gauw wilde ik water geven toen ik het zag, een beetje meer dan anders omdat ik er gisteren niet aan had gedacht, maar moeder zei: 'Laat maar. Ik zorg er al voor.'

Er nestelden zich drie knoppen tussen de mesvormige bladeren, drie knoppen op drie stelen. Niemand wou het geloven, wie ik het ook vertelde.

Ineens rook het zalig zoet in de kamer. Drie paarse hyacinten straalden op de vensterbank. Vaak rook ik aan de honderden bloemblaadjes die samen drie kleine luchtballonnen vormden. Als je de lucht diep in je neusgaten

29