Stormvogels

ik van haar woorden.

In de grote zaal van het jeugdhuis knetterde een houtvuur. Vonken vlogen rond. Waarom bleef de rook niet binnen hangen? Zou je wel weer met een of andere stelling kunnen bewijzen: door de warmte van de lucht, of zo... Liever niet aan school denken, dan was meteen al mijn lol weg. Van thuis waren ze morgen in de buurt als ze naar het sanatorium gingen. Mocht jij kunnen, kom je dan ook nog even? hadden ze gevraagd. Of dat zo gemakkelijk ging.

De leiding hadden Wim en Helma Lichtenberg; zij vertelden wat je moest doen, en wat niet. Een heleboel. Daar hield je je als ajc'er natuurlijk aan. Wij mochten geen slechte naam achterlaten, want er werd op ons gelet. Wij waren de elite van de arbeidersjeugd, zei Wim, wij dienden het goede voorbeeld te geven.

De jongens en de meisjes sliepen in een aparte zaal. Wij moesten kuis zijn, ook elke indruk van het tegendeel vermijden: geen geduvel van bij elkaar op de slaapzaal komen, elkaar niet lastig vallen, geen vrijpartijtjes daarbuiten. Het programma was tot in de puntjes vastgesteld. Ieder kreeg een stencil waarop je het uitvoerig kon lezen. Geen misverstanden dus. Niemand te laat komen of afwezig zijn. En, dit gold voor de jongens: bij het naar bed gaan onmiddellijk slapen, niet met kussens gooien of uren liggen praten. We waren immers geen stelletje Pietje Bells bij elkaar, wij waren ajc'ers, moesten de betekenis daar goed van begrijpen. Hij zou er niet zo de aandacht op hebben gevestigd, als er bij de wandeling naar de jeugdherberg niet geschreeuwd was toen er moest worden gezongen. Nogmaals: wij dienden het voorbeeld te geven. Maar nu gingen we eerst de inwendige mens versterken. 'Eet-ze-met-haakjes,' riep hij lachend.

23