Stormvogels

ve fruit, dat moest worden ingeleverd en onder allemaal gelijk verdeeld. Daar was het kammetje dat ik niet had kunnen vinden toen ik wegging. Met een nagel bewoog ik de tanden ervan heen en weer. Het gaf zo'n leuk geluid, net alsof je een vlo knapte. Een tandje brak af. Ik schrok ervan, want het kammetje was van mijn zusje in het sanatorium. Als ze maar niet zou denken dat ik het met opzet had gedaan, zoals die ene keer, toen ik haar benen pen had gebroken omdat ze zei dat die onbreekbaar was. Zou je het bokkie ermee kunnen kammen?

Ik bukte mij, al lopend, voorover, trok de tanden diep door de leren huid, en nog eens, en nog eens. Haantje deed net of hij het niet merkte, tot ik begon te zingen: 'Van je bokkie, bokkie, bokkie, bokkie, bè...'

Als je zo iets deed was het sterker dan je zelf, alsof de zee je bij eb mee wilde zuigen. Je werd er opgewonden van, als ik mijn broer zo pestte werd hij driftig, zei: 'Lach niet zo schijnheilig,' en dan hadden we meteen een knokkie.

Haantje keek op, schudde even met zijn hoofd als wilde hij me vragen ermee op te houden, maar keek toen weer gauw voor zich. Hij mocht niet achter raken.

Naast mij liep Leentje Heyers van de Oostzanerdijk. Zij was wel twee jaar ouder dan ik. Zij sjansde altijd op oudere ajc'ers. Ze had nog geen woord tegen mij gezegd. Zo nu en dan nam ik haar op. Ze was wel knap. Lichtblond haar, melkboerenhondehaar zeiden de jongens, een fors gezicht met brede kin. Over haar barre-voetssandalen heen droeg ze opgerolde paarse sokjes. Ze heeft grote voeten, net als ik, dacht ik, maar niet zo groot als de vrouw van de groenteboer. Die moest altijd barre-voetssandalen aan omdat ze anders mannenschoenen zou moeten dragen. Opnieuw bukte ik me naar het ranselt je.

'Wat doe jij lullig,' zei Leentje, en ik schokte, zo schrok

22