Stormvogels

De erwtensoep was heel anders dan moeder ze maakte. Er dreef een brok vet in, dat ik naar de rand van het bord duwde. Even later glibberde een ander stuk in mijn keel. Het leek wel snot. Uitspugen ging niet, dan zagen de jongens naast mij het. Ik deed alsof ik mijn neus snoot, klodderde het in mijn zakdoek. Vet, bah. 'Een lekkere varkenspoot zit er in,' merkte iemand aan tafel op. Varkensvlees? Dat aten we thuis niet. Als vader dacht dat er iets maar even treife was, werd hij al misselijk. Wij geloven toch niet? had ik hem wel eens gevraagd, maar dat had er niets mee te maken antwoordde hij. De rituele spijswetten hadden een hygiënische achtergrond. Varkens leven in de modder, zij vreten kadavers ook als het moet, net zo goed als paling. Daar zou je dan als mens van moeten genieten? En margarine dan? opperde ik, maar het scheen dat daar traan van walvissen in zat. Overal wist vader altijd een antwoord op. Heel voorzichtig slikte ik de Iepels soep naar binnen. Dat was een pootje? Aten ze die ook op? Je kon de tenen er nog aan zien zitten. Daar zaten zelfs haartjes. Ik begon te kokhalzen, kneep mijn keel dicht om niet over te geven. Met een hand voor mijn mond stond ik op en holde naar de gang.

'Ik heb een roosje op mijn hoed...,' zong de kring. Meisjes en jongens dwarrelden in het rond. Straks zou de dans afgelopen zijn. Dan kozen ze mij misschien ook een keer. Volksdansen was heus wel fijn. Als de jongens op straat het maar niet zagen, zoals bij het dansen op de pleintjes. Dan duwden ze elkaar de kring in, gooiden met stenen of zongen blèrend mee: 'Mag ik jou een dansje leren, dansje leren, dansje leren...'

Waarom sloegen de meisjes mij over? Zouden ze mij nog te jong vinden? Of zag ik er niet als een echte ajc'er

24