Stormvogels

Als ze maar niet merkte dat ik een kleur kreeg. Terwijl ik een hand voor mijn wangen hield, verontschuldigde ik: 'Maar het is een bokkie, geen echte rugzak.'

'Nou, wat hindert dat?' zei Sjaan, 'vind jij het erg, Haantje?'

Haantje knikte van nee.

Na afloop van de hordeavond liep hij met me mee naar huis. Zijn manke rechterbeen was helemaal stijf, en sleepte achter hem aan.

Het was bar koud voor Pasen. Als ik dat had geweten had ik mijn jas meegenomen. Iedereen had rode knieën boven zijn kabelkousen. Je moest er niet op letten, ajc'ers waren geen koukleumen.

In rijen van drie liepen we zingend door de straten van Bussum.

Links de jongens,

rechts de meisjes,

en ik zelf ertussenin.

Kinderen holden naast ons mee, riepen: *ajc'ers, potje likken...'

Voor mij strompelde Haantje. Haastig zette hij zijn linkerbeen neer, om tijdig zijn rechterbeen bij te kunnen trekken. Het ranselt je slingerde op zijn rug heen en weer, naar links, naar links, naar links... De zon scheen erop, de roodbruine haren op de huid van het bokkie glansden. Hadden paarden zulke ruige haren? De koeien in Argentinië wel, die gingen 's winters niet op stal, maar zwierven door de Pampa, had vader verteld, daarom was het leer uit Zuid-Amerika zo dik en sterk. Ik frommelde met mijn hand in mijn jaszak, draaide mijn wijsvinger in een stukje touw, pulkte een pepermuntje uit het rolletje dat moeder me had meegegeven, al stond er op het lijstje dat we geen snoep mochten meenemen, behal

21