Stormvogels

had me nog nageroepen dat ik mijn overjas aan moest doen, maar ik was gauw weggehold. Naar Bram en Sjaan, mijn hordeleiders. Ze waren best aardig, zij net zo goed als hij. Hij was een jehoede, maar zij een sjikse. Dat deed je toch niet, als jood met een goj trouwen. Dat je geen gewone had, was voor zo'n vrouw toch gek. Daar moest je je dan steeds voor schamen, dat je besneden was, en zij zou altijd net moeten doen alsof ze het niet in de gaten had. Gesjmad was hij niet, dat wist ik van vader. Ge-sjmadde joden, dat was nog veel erger, eigenlijk waren het overlopers omdat ze zich hadden laten dopen. Of je nou in de ene god niet geloofde of in de andere niet, daar werd je toch geen goj voor. Het zat wel gek in elkaar. Van de Martini's, de klanten die eerst in Den Helder hadden gewoond totdat hij met een rood paspoort bij de marine was ontslagen, had vader De Wondere Waarheid geleend, een boek over de joden, die zich door alle eeuwen heen hadden gehandhaafd. Als er 's avonds niemand thuis was, een enkele keer, las ik het, opgewonden, in de verwachting er iets in te ontdekken van het geheim dat je meedroeg omdat je jood was. Altijd weer legde ik het teleurgesteld weg. Ik opende het hekje van de voortuin, doch toen ik voor de huisdeur stond ontdekte ik te ver te zijn doorgelopen, en zocht in het donker naar het juiste adres.

Wij zaten met zijn achten om de tafel in de huiskamer, waar een primus op stond voor de primusproef, en waar een touw lag voor de mastworp. Ineens zei Bram tegen mij: 'Zeg jij de Rode-Valkenwet eens op.' Ik dreunde: 'Rode Valken roken niet, Rode Valken drinken niet, Rode Valken moeten behulpzaam zijn voor elkaar.'

'Je haalt de volgorde door elkaar,' zei Bram, hij zweeg even, vervolgde: 'Nu iets heel anders. Haantje heeft geen rugzak voor het Paaskamp. Kan iemand hem ereen lenen?'

19