Stormvogels

zeelui. Die ene uit Brits-Indië, die op de Meteorensingel fietsen had geleerd, kende me al, misschien nam hij me wel mee aan boord.

'Kom je nou of kom je niet...'

Ik liep zijn werkplaats binnen, stootte tegen het oliekacheltje dat ging walmen. Vader bukte zich om de pit lager te draaien. Toen, rechtopstaand, keek hij mij aan.

'Kun je me geen goeiedag zeggen als je me op straat tegenkomt?'

Ik zweeg koppig. Zou ik beweren dat ik hem niet had gezien? Dat geloofde hij toch niet. Nou, liegen deed ik er niet om. Een waas trok voor mijn ogen, en ik staarde naar de grond.

'Kun je niet antwoorden als ik je wat vraag?'

'Ja vader,' antwoordde ik zachtjes.

'Zal je me voortaan groeten als je me tegenkomt?'

'Ja vader.'

'Die geintjes flik je me niet meer, snap je?'

'Nee vader.'

'Nou, laten we het dan maar vergeten, kom, geef me een hand, malle jongen.'

Ik reikte hem de hand, maar keek omlaag, hij mocht niet weten dat ik bijna moest huilen.

'Je had een rugzak nodig, hè? Is deze misschien goed genoeg?'

Van onder zijn tafel pakte hij een rugzak. Niet zoals je ze koopt, zag ik meteen, maar wel een echte.

'Die heb ik vandaag voor je gemaakt. Het was toch stil in de schoenmakerij. Moeder had nog een stuk overgordijn liggen, een paar ouwe riemen had ik nog wel.'

In de verlaten Betelgeuzenstraat sloeg de rook neer uit de schoorstenen, zo koud was het vroege voorjaar; ik had de kraag van mijn manchesterjasje opgezet. Moeder

18