Stormvogels

een pruik op je rug loopt. Een bokkie is het. Toen vader failliet ging wouen ze dat niet eens hebben,' zei ik in het wilde weg.

Vader onderbrak me in razende drift: 'Hou nou een keer je kaken op elkaar. Dat kakelt maar aan één stuk, als een kip zonder kop. Dan ga je niet mee naar dat kamp, versta je me. Dan krijg je een drol. Vooruit, de kamer uit.'

Toen ik van de bus naar huis liep, zag ik vader aan de overkant op de Zonneweg lopen, het hoofd enigszins achterover, met grote, rustige stappen, alsof hij nooit haast had. Hij had zijn gleufhoed op en zijn goede pak aan, kennelijk ging hij naar de stad om leer te kopen. Wij liepen vlak langs elkaar, zodat ik een ogenblik de scherpe lijnen in zijn voorhoofd zag. Ik probeerde het wel eens na te doen, zulke rimpels te fronsen. Bij mij gingen ze meteen weer weg, terwijl ze bij hem bleven zitten. Gauw niet meer kijken, lekker doen alsof ik hem niet kende. Zijn eigen schuld. Even richtte hij zijn hoofd op, met een verbaasde blik. Hij riep me niet, terwijl ik recht voor me uit staarde. Hij zou wel snappen waar het om was. Hij dacht altijd dat ie zo goed was, oh-oh wat een goeie man.

Ik smeet mijn schooltas in de hoek van de kamer. Straks zou ik hem wel in de gang neerzetten. Moeder zei er toch nooit wat van. Ze zeurde wel eens, maar daar trokken we ons niets van aan.

'Kom jij eens boven,' riep vader van het trapportaal naar beneden.

Daar had je het al. Hij zou me vast voor mijn gat geven, net als vroeger. Als hij dat durfde liep ik weg en kwam ik nooit meer thuis. Bij het Droogdok had je altijd

17