Stormvogels

Wie hier als vriend naar binnen gaat, Komt nooit te vroeg, Maar steeds te laat.

Dat had vader op de Jodenhoek gekocht toen zij nog niet ziek was, omdat bij ons thuis eens per maand de club van vier meisjes uit haar klas bijeenkwam. Ik had het niet gedurfd, jongens van school mee naar huis te nemen, maar zij trok er zich niets van aan. Die meisjes vonden het best leuk al waren ze van goeie komaf. Tine haar vader was zelfs directeur van een muloschool; al kon je zo iets niet laten merken, ik wou maar dat ik verkering met haar kreeg. Agaath haar vader was ook rijk. Toch had zij tegen mijn zusje verklaard: 'Je zou niet zeggen dat jouw vader maar schoenmaker is. Hij ziet er zo statig uit, hij zou wel burgemeester kunnen zijn.'

Eigenlijk was ik ook heel trots op vader. Vroeger helemaal, toen was ik al blij als hij lachte - over zijn hele gezicht — en dan moest ik meelachen of ik wilde of niet. Ik vond het zelf naar dat ik tegenwoordig zo kribbig werd als hij erbij was. Wist ik maar waarom. Zeker omdat ik zo veel huiswerk had, of omdat we gauw ons rapport kregen. Misschien had hij ook wel zorg, daar kon je als kind geen hoogte van krijgen. Hoewel, kind? Zo klein was ik nu ook niet meer.

'En?' vroeg vader aan tafel, 'is het voor elkaar gekomen?'

'Ja hoor, d'r was niks an,' antwoordde ik onverschillig.

'Daar zag je nu zo tegen op,' zei moeder.

'Hij is overal bang voor,' mengde mijn broer Mark zich in het gesprek. 'Voor meisies is hij ook bang.'

'Hou jij je mond,' snauwde ik en trapte onder tafel tegen zijn scheen.

'Dat zeggen ze zelf,' ging hij door, maar vader zei dat

14