Stormvogels

'Of ik tóch mee mag. Of het volgende week kan worden betaald. Mijn vader heeft me gestuurd.'

'Je vader?' vroeg hij, en schoot even in de lach.

'Heb je daar die ouwe voor nodig? Dat had je toch ook uit je zelf kunnen vragen? Zo iets is altijd goed, stel je voor, het beste paard van stal.'

Opgelucht haastte ik me weg om het thuis te gaan vertellen, maar door mijn blijdschap heen vroeg ik me af of hij het wel gemeend had toen hij me het beste paard van stal noemde. Vorige week had hij me niet eens goeiedag gezegd op spelavond.

Als je gesjochten was, dan telde je immers niet mee. Dan geloofden ze je niet, ook als je nooit loog, of niet-ge-loven was eigenlijk niet het woord, ze luisterden eenvoudig niet naar je, alleen wat zij beweerden was belangrijk. Maar hij had het toch goedgevonden, dat poffen? Dat had er niets mee te maken. Als je geen geld had moest je uitkijken dat ze je niet te grazen namen. Ze vonden je vies omdat je ouwe kleren aan had, al waren ze pas gewassen, dat had ik heus wel gemerkt. En als je een keer wat zei, lachten ze alsof het iets grappigs was. Net als toen we met de klas naar die toneelvoorstelling in het lyceum waren geweest. Ik had het heus goed gezien, toen ik zei: 'Die twee spelers gaven elkaar echt een zoen,' toch schaterden ze het allemaal uit en wezen naar me, omdat ik zo'n domme opmerking had gemaakt.

In het kamertje van mijn zusje zocht ik naar de schriften met huiswerk dat zij in het sanatorium had gemaakt, en die ik op school aan haar leraren moest geven. Op die manier zou ze niet te veel achter raken. Dan kon ze, als ze weer beter was, misschien meteen examen doen. Ik staarde even naar het koperen bord aan de muur, waarop met gotische letters werd verkondigd:

13