Stormvogels

den dat ze voor een pul geen risico mochten lopen. Ik had er niet aan gedacht, maar tegen mij zeiden ze ook: "Je weet dat in de Vijzelstraat, om de hoek, het hoofdkantoor van Christiansen is." Neem nou aan. Daar doe je Lies een plezier mee.'

'Ik huil,' schreeuwde Elsje op de waranda. 'Ik zal het aan mama vertellen. Ik huil...'

Benedenburen klopten verontwaardigd aan, zeiden dat ik Elsje binnen moest laten, dat ze gék werden van het gekrijs.

Ik nam haar op. Ze viel dadelijk warm trillend in mijn armen in slaap, en zo legde ik haar in haar bedje.

Had de zelfgemaakte bel gerinkeld? Je wist het nooit met de koperen klingel, nog uit de winkel van vader, die we hadden opgehangen toen er geen elektriciteit meer was. Ik rukte het gangraampje open, keek naar beneden, zag Lies staan.

Met grote sprongen vloog ik de trap af, opende de deur. Lies je viel tegen mij aan, verstijfd van de kou en van vermoeidheid. Ze kon geen stap meer zetten.

'Kan ik helpen, buurman?' werd er geroepen.

Ik nam, gebukt, Lies over mijn rug, zoals havenarbeiders hun vracht sjouwen, de benedenbuur nam haar bij de benen. Samen droegen we haar naar boven, legden haar op de divan in de huiskamer, terwijl Elsje naast haar kroop.

Toen holde ik naar beneden voor de fiets. Volle fietstassen, aardappelen zaten erin, en bruine bonen.

Ik aaide Lies je over haar hoofd, rende weer weg, naar de keuken om de nog warme suikerbiet-pannekoekjes uit de hooikist te halen, maar toen ik haar er een wilde geven kon zij haar handen niet verroeren, en ik voerde haar een koekje, hapje voor hapje. Zij begon te huilen, en snikte verwijtend: 'Waarom kwam je niet meteen

126