Stormvogels

langs de binnentrap naarboven: 'Man, kom eens.'

'Wat is hier aan de hand?' vroeg vader, die van zijn werkkamertje-boven naar beneden kwam.

Moeder vertelde hem van het Paaskamp, van het geld dat er niet was, hoe goed het wel voor me zou zijn eens naar buiten te gaan, dat de Paasdagen toch al zo duur waren vanwege het sanatoriumbezoek en dat ze daarom bij de ajc best op de centen konden wachten. 'Hij moet het aan de Lichtenbergs vragen. Dat zijn goeie mensen, klanten, zodat ze moeilijk kunnen weigeren.'

Wat had dat er nu weer mee te maken, mopperde ik in me zelf, maar liet het niet merken. Vader stond erbij. Dan moest je uitkijken, want die nam het niet als je tegen hem schreeuwde. Ik zal jou eens leren wie de baas in huis is, zou hij misschien zeggen, of: wie heeft hier een wil, jij of ik. Kinderen hebben niets te willen. Bijna veertien jaar was ik...

'Hoeveel is het?' vroeg vader.

'Vier-en-een-halve gulden.'

'Voor die twee dagen?'

'Drie. We gaan zaterdagmiddag al weg. En de trein is er ook bij inbegrepen.'

'Ze kunnen er anders mee terecht,' antwoordde hij, 'godallemachtig. Bijna vijf gulden. Daar kunnen we een week van eten. Altijd wat bijzonders bij de ajc. Een Rode-Valkenblouse, nou ja, die heb je voor je verjaardag gevraagd. Kort geleden kabelkousen, hoe verzinnen ze het, kabelkousen. Twee gulden voor een paar kousen. En nu dit weer.'

Ik zweeg, zocht koortsachtig naar een argument dat hem niet kwaad zou maken. Hij was zelf ook voor de arbeiders, dat had hij vaak genoeg gezegd. Ik pleitte: 'Zij willen alleen het allerbeste, omdat het voor de arbeidersjeugd is.'

io