Stormvogels

i Het Bokkie

De scherpe, bitterzoete geur van kamferspiritus, waar moeder haar winterhanden mee had ingesmeerd, maakte mij wee, en woedend duwde ik de hand weg waarmee ze mij over mijn hoofd wilde aaien. Dat mens wist het altijd beter. Poffen bij de ajc, alsof dat kon. Met het Paaskamp meegaan zonder te betalen...

'Het is niet waar dat wij niet besjollemen,' wierp moeder tegen. 'Ze kunnen toch wel een of twee weken geduld hebben? Wij moeten zo vaak op het geld van onze klanten wachten.'

Alsof dat hetzelfde was, schoenen maken en met de ajc meegaan. 'U snapt er niets van,' snauwde ik, en trok mijn schouders op. Zij hoefde het heus niet meer te proberen, maar als gewoonlijk gaf ze het niet op tegen mijn verzet.

'Het is voor je eigen bestwil. Toe nou, luister nou naar me. Het zal goed voor je zijn er eens uit te wezen. Je hebt het op de hbs. al zo druk nu je gauw naar de derde klas gaat. Je ziet het aan je zusje. Had die maar wat meer rust genomen, dan was ze niet ziek geworden.'

Als ze daarover begon wist ik niet wat ik moest antwoorden. Ik was toch zeker veel sterker dan een meisje, maar dat kon je tegen haar niet zeggen. Overal had ze toch wel weer een antwoord op.

Daar ik niet reageerde, gooide ze het over een andere boeg. 'Je moet niet zo bang zijn voor de mensen,' maar ik beet haar toe: 'Mens, donder op,' en zij verweet mij bitter dat ik thuis ook zo verlegen niet was. Toen riep ze

9