Stormvogels

den was en een gil gaf, maar tante zei geruststellend: 'Hij is het maar,' en net zo was het gegaan bij vrienden waar de vrouw in haar blote bovenlijf stond omdat ik niet had aangeklopt.

'...Wat zal er gebeuren als er hier oorlog komt? Als de nazi's het land binnenvallen? Dan zullen mijn man en ik ons schuil moeten houden, want als ze hém te pakken krijgen...'

De kamerdeur werd opengegooid, een tas boodschappen neergeploft.

'Kijk eens wie er is?' zei mijn schoonmoeder tegen Lies die hijgend van het trappenlopen binnenkwam. 'Je vrijer moet naar Alkmaar en is onderweg uitgestapt.'

Liesje vloog me om mijn hals, lette niet meer op haar moeder, en ik geneerde me een beetje dat zij er bij was.

'Ik moet nu weg,' riep ze, zich naar de gang haastend, 'ik heb afgesproken in de stad, we blijven daar eten, je hoeft alleen voor jullie tweetjes te koken.'

De tot kazerne gedegradeerde Korenbeurs in Alkmaar leek meer op een markt waar het krioelde van de mensen in de holle, stenen ruimte die elke stap weerkaatste, dan op een militair centrum. Niemand wist wat hij moest doen, hoe het verder met hem zou gaan, maar meer dan een verzamelplaats voor al degenen die te laat waren opgekomen, door verblijf in het buitenland, door ziekte en duizend andere oorzaken, bleek het niet te zijn. Soldaten liepen in en uit, lagen op hun krib al was dit niet toegestaan, verveelden zich de godganse dag.

In een school, mijn nieuwe kazerne, hingen we rond; wij kaartten tot we er misselijk van werden. Ik probeerde te lezen, een onmogelijkheid bij al het lawaai, en we klopten wachtjes, twee uur op, twee uur af, de slaap haalde je wel weer in. Alleen de wacht op zaterdag en zondag,

ioo