Stormvogels

Vroeger dacht ik: 'Wat erg als je dood gaat wanneer je nog jong bent. Je had nog nooit geneukt.' Nu echter: 'Wat erg als er geen kind komt.' 'Dan leef je in mij voort,' had Lies gezegd, maar ik kon me niet voorstellen dat ik ooit dood zou gaan.

Terwijl ik de kazerne binnenstapte, zakte van een van mijn benen een puttee omlaag, als een verband dat loslaat, en ik knielde om het opnieuw te winden juist toen een luitenant voorbijkwam, die me toebeet dat ik in de houding moest staan. Op het bureau van de kapitein, die wilde weten waarom ik vijf dagen te laat was opgekomen, hoorde ik dat mijn plaats bij de staf door een ander was ingenomen. 'Je moet naar Alkmaar, naar het depot. Daar krijg je een nieuwe mobilisatiebestemming.'

Krankzinnig dat ik geen sleutel bij me had, maar wie had kunnen vermoeden dat ik zo gauw weer bij Lies zou zijn? Opnieuw belde ik aan, toen bij de buren. 'Zij is naar haar moeder toe,' vertelde een buurvrouw.

Zo eenvoudig als Lies je was, zo veel koketter was haar moeder, ofschoon ze veel op elkaar leken. Ze was blij met mijn komst, en Lies kon elk ogenblik binnenstappen, ze was even boodschappen doen. Ze liet me een foto zien: 'Zo was ik als jonge meid, ik kon ermee door, hè?' Ik knikte blozend, verslikte me in mijn thee. Toen vroeg ze, en keek me ernstig aan: 'Je zult toch wel altijd goed voor haar zijn, hè?' 'Natuurlijk,' mompelde ik verlegen. Als Lies haar moeder zo hoorde zou ze woedend zijn, ze kon het niet verdragen door haar te worden betutteld.

'Ik weet dat je een goeie jongen bent,' vervolgde zij, 'maar we leven in een gekke tijd.'

Een goeie jongen, had ze gezegd, hoe kwamen ze er eigenlijk bij dat van me te denken? Eens was ik een kamer binnengestapt toen een nichtje zich aan het uitkle

99