De kortste weg

GAT IN MIJN KNIE

De natuur scheen bezig in te slapen voor de komende winter. Geen vleugje wind deed de geel kleurende blaadjes aan de bomen ritselen, en als er niet nu en dan een als een late vlinder weggefladderd was, had je nog sterker de indruk van verlatenheid gekregen. Geen hond blafte, zelfs niet in de verte. De buurtkinderen, een half uur geleden thuisgekomen van school, zaten aan tafel een boterham te peuzelen, en als zij al ruzieden met een broertje of zusje, op straat was daar niets van te horen.

In een poortwoning werd een deur geopend en weer dichtgesmeten. Een jongen met een overdadige zwarte haardos, een mopneus en dikke lippen kwam mopperend achter een pilaar vandaan. Grote donkere zeeroversogen achter brilleglazen keken verontwaardigd de wereld in.

'Ze kan het niet eens,' mompelde ik, en bukte me om aan een geweldig verband om mijn rechterknie te peuteren dat mijn moeder even tevoren had aangebracht. Toen richtte ik me weer op. Vorige week was ik op weg naar school gevallen, omdat het al veel te laat was en ik bij het rennen over mijn eigen benen struikelde. 'Moet je maar vroeger opstaan,' had moeder gezegd. Zij wist niet dat een buurjongen mij Nora's Fortuin had geleend, waarin ik tot elf uur in bed had liggen lezen. Hij moest het gauw terug hebben, anders merkten ze het thuis. Het was een grotemensen-boek, een 12¹/g-cents-premie bij een geïllustreerd weekblad. Er kwam een dooie in voor, en ook echte liefde. Probeer dan maar eens te slapen. En als je eindelijk slaapt word je niet precies op tijd wakker. Of liever, je kan nog niet opstaan omdat het is alsof je benen verzwaard zijn met gewichten.

En nu zat er een gat in mijn knie. Nog steeds. Eerst was er een korst op de wond gekoekt. Er kwam een rood randje

64