De kortste weg

rimpeltjes bij haar ogen kon zien. Haar eigen liedjes zouden ook worden gezongen. Van die ouwe trouwe ooievaar bijvoorbeeld. En lachen ging niet als we zongen 'D'ooievaar is weer gekomen' omdat zij erbij was. Stom liedje. Ze blies niet eens op het stemfluitje en wachtte tot Leida Hölscher piano ging spelen, waarna ze haar handen omhoog hief.

Dirigeren was helemaal niet moeilijk. Ze wuifde een beetje met haar handen of ze draaide een hand in het rond of ze bewoog heen en weer net als het poppetje op een draaiorgel. En soms danste ze zachtjes mee met haar lichaam alsof ze vrolijk was. Straks moesten de jongens invallen. Goed opletten. De mensen in de zaal keken zo suf; met open mond, hun hoofd een beetje scheef zaten ze te dromen. Ja, nou waren wij aan de beurt.

Catharine van Renes knikte naar de jongens om ons aan te moedigen, sloeg nu driftiger de maat alsof ze bang was dat we haar niet zouden bijhouden. Ik keek haar strak aan en even beantwoordde ze mijn blik. Zou ze me hebben gezien? Mij speciaal? Net als die schoolopziener, die mij eruit had gepikt toen hij de klas kwam controleren? Ze kon toch niet horen dat ik zo hoog bijna niet kon komen. Wat betekende de tweede stem eigenlijk? Dat je een paar tonen lager moest zingen dan de meisjes, een enkele keer hoger. Als je het goed beschouwde was het niet moeilijk een liedje te bedenken. Je nam gewoon een wijsje dat anderen nog nooit hadden bedacht en daar maakte je tierelantijntjes bij. Toch wel mooi, een heel koor bij elkaar. Ineens hoorde je je eigen stem niet meer en was het net alsof we met zijn allen muziek waren geworden.

We moesten het trapje aan de zijkant af en doorlopen naar een ruimte onder het podium, waar we met zijn allen tegen elkaar gedrukt maar net konden staan. Iedereen praatte opgewonden en riep naar andere kinderen. Het leek wel op

55