De kortste weg

auto hebt gezeten. En wat zijn twee maanden? Een habbe-krats.

Vader had weer een geintje toen ik vertelde dat ik erop wou. 'Caruso,' zei-die tegen me, 'als je maar niet met je togus meezingt.'

Bij Leida Hölscher moest ik eerst voorzingen. Ze liet de stemvork trillen. 'Mooi hoor,' zei ze toen ik gezongen had, 'ga maar in het achterste rijtje bij de jongens staan.'

Zo een lieve vrouw, als je goed naar haar keek, en knap. Mooi gekleed, mooie haren en grote blauwe ogen. Als die je moeder was, was je een gelukkig kind. En zingen dat ze kon... Neem mijn eigen moeder, die galmde als ze in de huiskamer of in de keuken aan het werk was en dan dacht ze dat het nog mooi was ook. Een keer aaide Leida Hölscher me over mijn haar. En moeder zegt dat gojem koudere mensen zijn dan jidden.

Met opgetrokken knieën, de ruggen tegen elkaar, hobbelden we in de vrachtwagen van Korver naar het Concertgebouw. Soms botsten we door een kuil, dan schreeuwden of gilden we, zoals de meisjes die trouwens altijd gillen, de aan-stelsters. De massieve banden van de auto deden het houten geraamte trillen als een koortspatiënt en als je je dijen tegen elkaar drukte wiebelde je hele lichaam mee. Misschien reden we wel dertig kilometer per uur. Zo snel was ik nooit eerder gegaan. Een stijve kreeg je ervan. Eigenlijk had ik aan het andere eind willen zitten bij het raampje waardoor je de chauffeur kon zien, maar dat mocht niet. Ik had er nog wel speciaal op gelet toen er een verhuizing was in de Betelgeu-zestraat, totdat de auto helemaal leeg was had ik staan kijken waar de beste plaats was. Maar vanavond bij het instappen zei de begeleider tegen me: 'Je moet niet dringen. De meisjes mogen eerst.' En toen was er geen kans meer.

53