De kortste weg

slierten vette watten.

We waren de poort nog niet uit of tante gelastte: 'Draag jij de paraplu.'

Als jongen kon je toch niet met een paraplu lopen? Ze duwde hem al in mijn hand. Straks kwamen we langs het Polluxplein waar mijn vriendjes aan het voetballen waren. Het beste was hem rechts van me te houden, tussen mij en tante in, dan zouden ze dat ding niet zien als ik het tegen mijn been aanhield. Bij elke stap die ik zette klikte de punt van de paraplu op de grond, waarbij ik mijn been gestrekt hield zoals Pruisische soldaten bij de paradepas. In die houding was het evenwel onmogelijk tante bij te houden. 'Hou die paraplu anders vast,' gebood ze, 'straks struikel je er nog over. Draag hem in je andere hand.'

Daarna gaf ze me nog een hand ook. Om je dood te schamen. Toen we langs kinderen liepen keek ik gauw de andere kant uit. Tante zag het niet eens. Ze ratelde maar door, daar werd je vreselijk moe van. Grote mensen stelden je altijd voor verrassingen. Moeder net zo goed. 'Proef eens van de komkommer?' zei ze vaak, gaf me dan een plakje om te weten of hij nog bitter was, en als het lekker begon te worden gaf ze niks meer. Elke keer nam ik me voor te blijven zeggen dat het bitter was, en steeds durfde ik het niet. Ze zou het toch aan mijn gezicht merken.

'We kunnen toch niet zinken?' vroeg tante angstig toen we in het gemeentebootje zaten waar een zeeschip langs voer.

Gelukkig zaten er geen vriendjes achter ons, anders had ik me helemaal geen raad geweten. Over die paraplu had ik al iets bedacht. Ik zou ze vertellen dat tante haar arm had gebroken met tennissen, dat het een deftige dame was, dat de dokter haar had verboden zware dingen te dragen en dat ze toch niet wilde dat ik de paraplu droeg, en dat ik hem uit haar handen had getrokken omdat ze zo'n goed mens was.

46