De kortste weg

uit. Met vader, die ook beneden zat, maakte ze grapjes. Dat hij zo'n knappe man was. Dat Sientje wel wist wat ze deed toen ze met hem trouwde. En ons haalde ze om beurten aan. 'Saartje lijkt op jou, Sientje,' zei ze, 'Maurits trouwens ook. En Salie is precies Barend.'

Ze waren zo druk bezig met tante dat ze het niet eens merkten van mijn bril. Het beste was alleen luisteren en niets zeggen, dan letten ze niet op me. Vader vond het wat mooi dat tante steeds met hem bezig was. 'Wou je naar het Rijksmuseum?' vroeg hij, 'dan kan Salie met je mee.'

Daar schrok ik van.

'We zijn er pas naar toe geweest,' vervolgde hij, 'Saartje heeft het nu te druk met haar schoolwerk. Salie, die weet het nog wel. Niet waar?'

'Ja vader,' antwoordde ik gedwee. Zo fijn was het niet geweest die keer. Een groepje Engelsen had vader iets gevraagd en omdat hij in Londen heeft gewoond en met ze kon praten, bleef hij steeds bij ze, terwijl ik er achteraan moest lopen en niets verstond. Alleen 'tjies' begreep ik, want hij had op een kaas gewezen. Ernaast zat een biddende vrouw, en een kat trok met zijn nagels aan het tafellaken.

Tante dacht dat ik aarzelde en drong aan: 'Jij wil toch wel gids zijn? Mijn cavalier?'

Wat was dat nou weer. Kaffeljee. Ze praatte door, alsmaar door, net de pennen van een breinaald die tegen elkaar tikten. Toen richtte ze zich tot mij: 'Vooral de Nachtwacht wil ik zien, en het huishouden van Jan Steen. Ik kan niet in Groningen terugkomen zonder daarvan te vertellen.'

'Ja tante,' antwoordde ik.

Ze trok haar mantel aan, en moeder zei dat ik ook mijn jas aan moest doen.

'Het is veel te mooi weer,' protesteerde ik.

'De lucht is aan het betrekken, kijk maar naar buiten.'

Inderdaad hingen nu wolken aan de hemel als smerige

45