De kortste weg

breng hem met mijn eigen handen naar het politiebureau, al is het duizend keer mijn eigen kind.' Daar werd je wel goed bang van. Een smeris. Alleen als kind had je last van ze, ze pikten je bal als je op straat voetbalde. 'Pruimen,' zei hij opnieuw, 'dat moet je wel als je straatdienst hebt. Roken mogen we dan niet, daar letten ze heel scherp op en als ze je betrappen krijg je een zware douw. Daar gaat je promotie. Zo makkelijk zijn ze niet, dat moeten jullie heus niet denken. Iedereen veronderstelt dat het een pretje is bij de politie, dat je niks voor je geld hoeft te doen. Geloof het maar. Al die nachtdiensten ook, gek wor je ervan. Waar was ik ook weer? Een pruimpie achter je kiezen, daar zegt niemand wat van. Het is nog goed voor je tanden en kiezen ook. Ik heb ze allemaal nog. Kijk maar.'

Even werd het stil in de huiskamer.

'Ik rook alleen sigaretten,' zei Maardonk nu. 'Dat stamt nog uit de tijd van de marine. Op het dek kan het niet anders. Een sigaar, daar moet je tijd voor hebben. Voor een pijp net zo goed, anders gaat hij uit, en probeer hem dan maar weer aan te steken als het stormt. Een sigaret, dat is een vluggertje, tussen de bedrijven door.'

'Ze zijn slechter voor je gezondheid,' beweerde vader nu. 'Je krijgt veel meer teer naar binnen.'

'Ach wat. Tabak is tabak. Dat beetje papier om een sigaret, dat doet 't hem niet.'

'Als je maar niet inhaleert,' zei vader, 'dat is de pest voor je longen.'

'Die van mij zijn nog beter gelooid dan het leer dat jij onder de schoenen zet,' gekscheerde de marineman. 'Als je op het dek niet inhaleert, proef je helemaal niet dat je rookt.'

'In de buitenlucht is het ook niet zo erg,' vergoelijkte vader. 'Dan moeten het natuurlijk geen Engelse sigaretten zijn. Die zijn geparfumeerd, dat is vergif, en dat zet zich van binnen bij je vast.'

39