De kortste weg

staat. Je brüle tout 1'hiver. Ik wist heus wel wat het betekende, van Saartje. Als je je brilleglas dicht bij het open schuifje hield waar het goud doorheen scheen, zou je er dan mee kunnen spiegelen? En als meester opkeek gauw gewoon doen. Een beetje dichter bij het gaatje, anders kwam het licht er niet in.

Het was een zacht tikje en eerst wist ik niet waar het vandaan kwam. Mijn bril? Dat kon niet. Ik had de kachel niet aangeraakt. Toch eens kijken. Een barst zat erin. Van dat beetje warmte? Eens opzetten. Gelukkig. Je kon er gewoon door kijken.

'Jullie mogen wel een kwartiertje eerder naar huis,' zei meester toen hij het laatste schrift had nagekeken. Dan kon ik toch naar het ijs achter school zonder dat ze het thuis wisten. Ik rende de dijk op, gleed omlaag, trok me weer omhoog en liep voorzichtig aan de andere kant over de stenen naar beneden.

Jongens en meisjes, zelfs grote mensen gleden voorbij, bleven plotseling zwierend staan om met de achterkant van hun schaats een kras in het ijs te schrijven, een baanveger liet luchtig zijn bezem over het ijs glijden, een koek-en-zopie verkocht dampende chocolademelk. Aan de kant waar ik stond zat een blaas in het ijs, omdat het water was gezakt. Zou je erop kunnen staan? Met mijn linkervoet lukte het, mijn rechtervoet zakte er doorheen. Het ijskoude water sopte in mijn schoen.

Rillend ging ik aan de kant op een pol gras zitten, peuterde de natte veter los en trok mijn kous uit om hem uit te wringen. Zwart water druppelde eraf. Mijn schoen droogde ik met een pluk gras, en nog een pluk. Mijn vingers tintelden. Het beste was, nu naar huis te gaan. Met de kraag van mijn bloes omhoog, tot bij mijn oren, voelde je de wind minder. Toen stak ik mijn handen in mijn broekzakken, warmde ze tussen mijn liezen en betastte mijn pikkie.

3i