De kortste weg

staan. Totdat vader zich ging verschonen. Eerst zijn borstrok, zijn flanel, zijn hemd uit; je zijn blote bovenlichaam zag. Soms boog hij een arm tot een spierbal en mochten we erin knijpen, geen deukie kreeg je erin. Als hij zijn onderbroek uittrok en een schone aan, dat mochten we niet zien, dat deed hij onder de dekens, bewoog hij zijn voeten, zijn knie-en, net zolang totdat het hem gelukt was. En daarna stonden we op. Vaders waren veel liever dan moeders. Als je naast hem lag kon je de warmte van zijn lichaam voelen. Van moeder mocht dat niet. Je bent geen klein kindje meer, zei ze dan. Bij vader wel. Alleen geen zoentje geven, dat doen grote jongens niet, zei hij. Wel in zijn hand krabben om te voelen hoe dik het eelt was. Vader was knap, veel knapper dan moeder. Elke week schreef hij een verhaaltje voor De Zaan-sche Courant, daar was de hele familie trots op.

Hoe laat zou het zijn? Kwart over drieën, wees de klok aan de muur. Als ik naar die meiden keek, zouden ze het dan merken? Een bleekscheet was die ene. Die andere, met haar staken, zat bij mij in de klas. Ze was zelfs bang op gymnastiek, durfde niet eens over de lat te springen al lag hij maar tien centimeter van de grond. Dan liep ze ernaar toe, bleef ervoor staan en draaide zich weer om. Iedereen moest erom lachen. Altijd. Waarom zou die jongen geen ijsvrij mogen hebben? Omdat zijn vader dood was, natuurlijk. Trouwens, hij had spillebenen, wie had nou zulke benen. Misschien was zijn moeder bang dat ze zouden breken op het ijs, zoals een stelt kan breken die verkeerd neerkomt. Ze moesten eens weten hoe goed ik kon steltlopen. Zou ik het straks aan die meiden vertellen? Met ééntje zelfs, op één been en de stelt steeds mee omhoog. Niemand van mijn vriendjes kon dat. Met een diabolo, daar was ik ook goed in. Tot boven het dak gooien en dan weer vangen op het tussen mijn handen dansende koordje.

Eens kijken wat er op het nikkelen bordje op de kachel

30