De kortste weg

Grote slokken, de ogen gesloten, niet adem halen, dan proefde je niets totdat het op was en de smaak zich opdrong. Je bent verwend, beweerde Saartje. Alsof zij alles lustte.

Er was niemand thuis geweest, vader niet, moeder niet, en de buitendeur was gesloten. Dorst had mij overvallen toen we aan het spelen waren. Aan een buurjongen om water vragen? Je mag niet aan de tafel van een vreemde eten of drinken, had vader ons geleerd. Omdat het niet kosjer was? Wij aten thuis toch ook niet kosjer. In water zat toch niets bijzonders? Zonder aarzelen was de buurjongen bij zijn moeder naar binnen gehold en kwam onmiddellijk terug met een beker water. Het zag wittig, er dreven vezeltjes in, het smaakte naar karnemelk omdat de beker niet goed was schoongemaakt.

Het was al eens eerder gebeurd, bij een oom en tante, met matzes die je in de koffie moest dopen, dan in een bord met bruine suiker, steeds opnieuw, waarna de koffie een gekke smaak kreeg en ik een tijdje geen koffie meer lustte.

Waarom had ik altijd die gekke gedachten? Daar hadden andere jongens toch ook geen last van? Als je het tegen ze zei, lachten ze je uit. Als die bulten maar niet zo bleven jeuken. Een klodder spuug erop, dat hielp. Jodenlijm zeiden ze. Waarom eigenlijk? Slaperig werd je van de warmte bij de kachel.

Op mijn tenen liep ik door de klas naar de wc. Dat hoefde je nu niet te vragen, omdat het niet gewoon school was. Uit mijn onderbuik trok de pies naar buiten, het was alsof het uit je hele lichaam wegzoog. Lekker even blijven zitten, merkte meester toch niet. Wat jeukte het toch. Waar zouden die bulten vandaan komen? Als mijn haar werd geknipt kwamen ze ook in mijn nek: grote bulten, die langzaam verdwenen om plotseling weer groot te worden als je er per ongeluk aan krabde dagen later. Daarom ging ik zo laat mo-

27