De kortste weg

mopperen. Die rotschool. Als ik groot was hoefden de kinderen er helemaal niet meer naar toe, dat moest-ie wel begrijpen, tenminste als ik de baas werd. Ze zouden wel weer gelijk hebben, altijd moesten ze gelijk hebben tegenover een kind. Als jij groot bent kun je doen en laten wat je zelf wil, had moeder gezegd. Wat had je daar nou aan? Bokkig liep ik de trap af en bleef aarzelend voor de buitendeur staan.

'Heb je je jas aan?' riep moeder die naar het trapportaal toekwam; nu holde ik weg, de straat op, zonder om te kijken tot aan de Orionstraat, bleef daar hijgend staan en ontdekte pas toen de vrieskou die me de adem afsneed. Ik huiverde in mijn felgekleurde paarse bloes die moeder voor me had genaaid. Voor schandaal liep je ermee, wie anders droeg van die gekke kleuren? Maar de kou overviel me werkelijk. Ik legde mijn hand om mijn keel omdat daar de wind het meeste doordrong en begon weer te rennen. Naar school, terwijl de anderen mochten schaatsenrijden. Zij konden net zo goed verdrinken. Alsof het ijs nu nog dun was. Thuis beweerden ze dat je in een wak kon lopen. Andere kinderen soms niet? 'Dat moeten hun ouders dan zelf maar weten,' had vader geantwoord.

Als je diep ademhaalde voelde je de kou in je longen. Je moest door je neus ademen, had meester verteld, omdat de lucht dan langer verwarmd wordt alvorens je longen te bereiken. Wijd hield ik mijn mond open om de kou naar binnen te laten stromen. Als je longontsteking kreeg hoefde je niet naar school.

Met zijn vieren zaten we rondom de grote zwarte potkachel, die kort tevoren was gepoetst en naar kachelglans stonk. Hoe dichter jullie erbij zitten hoe beter, beweerde meester, dan hoefde hij niet zo hard te stoken. Het kostte allemaal kolen. Ja, we moesten Ieren zuinig te zijn. Niet dat hij streng

25