De kortste weg

IJSVRIJ

Niets mocht er van thuis. Niet zwemmen in het Noordzeekanaal, zakgeld kreeg je niet want dat was niet goed, als je iets nodig had kon je het wel vragen, en nu wilden ze het briefje van school niet tekenen om ijsvrij te krijgen. Ik had het nog wel zelf geschreven. Iedereen moest het in de klas zelf schrijven terwijl meester dicteerde: 'Bij dezen verleen ik mijn zoon/dochter toestemming, hedenmiddag de school te verzuimen om te gaan schaatsenrijden en aan den wedstrijd deel te nemen die voor schoolkinderen wordt georganiseerd.' Vader hoefde er alleen maar zijn naam onder te zetten. En dat weigerde hij. Als ik het zelf eens deed? Wat zouden de jongens uit mijn klas er wel van zeggen als ik niet naar de sloot kwam? Joden zijn altijd bang, dat zouden ze zeggen, dat wist je van tevoren. Tenminste, nou ja, in mijn klas scholden ze me nooit uit, maar het was toch zeker zo, joden waren veel banger dan de gojem, en dat zouden ze heus wel in de gaten hebben. Trouwens, al was je het zelf, ijsvrij is ijsvrij, en wie gaat er nou voor zijn plezier naar school? Een kippenhok, anders is het niet.

Als vader het toch eens tekende? Aarzelend liep ik de trap op naar zijn werkkamertje, om halverwege te blijven staan en erover na te denken hóé ik het moest inkleden.

'Toe nou, pa,' zei ik vleiend, en hield hem het briefje voor, 'u hebt zelf gezegd dat ik al groot word.'

'Als jij naar het ijs gaat wil Maurits ook, en hij is daar nog te klein voor.'

'Hij kan thuis blijven bij moeder,' opperde ik voorzichtig.

'Je hebt toch gehoord dat ik nee zeg,' antwoordde vader, 'je maakt me stapelmesjogge met je gezeur. Ga liever naar school.'

Liever naar school, liever naar school, liep ik in mezelf te

24