De kortste weg

ze geen deel meer van me uit. Anderen hadden het niet gedurfd, ik lekker wel. Had meester het gezien? 'Meester, meester,' schreeuwde ik en dook weer kopje-onder, kwam proestend uit een golf te voorschijn, slierten haar in mijn ogen. Blij dartelde ik in het water, trok me van niemand meer iets aan, uitgelaten als nooit eerder in mijn leven. Tot de meester op zijn fluitje blies, omdat we weer naar huis moesten. De kleren kleefden nog aan mijn lijf en waar ze opdroogden vormden zich geel-groene kringen alsof ik in mijn bed had gepiest.

'Vertel eens gauw, hebben jullie een fijne dag gehad?' vroeg moeder toen wij 's avonds aan tafel zaten.

'Ja,' antwoordde ik, 'hartstikke jofel, en...'

Terwijl ik sprak maakte zij haastig van de gelegenheid gebruik om mijn bord opnieuw vol te scheppen, omdat ik wel honger zou hebben na zo'n hele dag aan zee, wou een tweede lepel jus over mijn eten gieten, maar toen hield ik haar hand tegen. Ze wist toch dat ik niet van vet hield?

Kneutje, de poes, sprong op mijn schoot, gaf me kopjes en spon, zijn staart omhoog met zijn togus naar tafel.

'Hij laat zien hoe laat het is,' spotte vader.

Zien?

Het woord bracht me aan het schrikken. Waar was mijn bril? Toen ik kopje-onder dook waren mijn glazen kletsnat geworden, niets kon je erdoor zien behalve straaltjes water. In mijn zak had ik hem gestoken. Voorzichtig, ze mochten het niet merken, tastte ik met mijn hand in de ene, toen in de andere zak, maar die was kapot, dat kon niet, zou hij...

En nu was hij weg.

Hoe moest ik het vertellen? Als vader eenmaal boos was wist je nooit wanneer hij weer goed werd, en soms was ik bang dat het nooit weer over zou gaan.

23