De kortste weg

jullie op geschiedenisles later, zei hij nog, en nu mochten wij het al van hem weten, net alsof hij een geheim vertelde omdat we al bijna in de derde zaten, na de vakantie.

Het was winderig aan het strand, in de zandkorrels die in je ogen woeien schroeide de zon mee. De wegebbende zee had kleine meertjes achtergelaten waarin kinderen kledderden met een schepje en een emmertje. Wij echter zochten het brede strand om er te kunnen spelen en hollen. Het was door de golven geribbeld als een enorm wasbord, waarboven zandvlagen krijgertje speelden. Het schelpentapijt kraakte als je erover liep. Daar zou ik voor Maurits de mooiste schelpen zoeken, een grote ook, die je aan je oor kon houden om de zee te horen ruisen.

Als je je ogen half sloot leek de rij duinen achter het strand op een plaatje in ons schoolboekje, met helmgras als plukken kameelhaar en gelige zandplekken als kale buiken.

We hadden onze schoenen en kousen op een hoop bij elkaar gesmeten, vlak bij de strandstoel van meester, om te kunnen pootje baden. Steeds holde een kind naar hem toe om hem iets te vragen, te zeggen dat hij moest piesen of nog erger.

'Meester, Annie is een tietensjanser,' riep Loetje plotseling, 'kijk maar, ze heeft haar bloesie uitgetrokken.'

'Jij mag niet klikken,' antwoordde meester Koolman scherp, 'ik vind haar lief, en daarmee uit.'

Ik had mijn broekspijpen zo hoog mogelijk opgerold, tot aan mijn liezen, om nog verder in zee te kunnen lopen zonder mijn kleren nat te maken. Als er een grote golf kwam aandrijven sprongen we om niet geraakt te worden, totdat er een te vroeg uiteenspatte en mijn broek doorweekte. Ineens liet ik me voorovervallen. De kleren plakten aan me vast, bolden in het water, dreven met me mee als maakten

22