De kortste weg

bewondering voor de enorme glazen overkapping en vroegen ons af hoe mensen zo iets geweldigs konden maken, zo groot, zo ver weg in de lucht zonder eraf te vallen.

Op het vierde perron haalde ik diep adem toen een locomotief sissend voorbij stoomde. Heerlijk die lucht. Maar hoe konden de wielen van de locomotief ronddraaien terwijl de grote koperen krukas heen en weer pompte, heen en weer? Het kon toch ook verkeerd gaan, dat je terugreed, of naar voren en naar achteren om beurten net als bij een vliegende Hollander?

Veel tijd om daarover na te denken was er evenwel niet. 'Allemaal achteruit,' riep meester en duwde ons als een groep wijkende ganzen terug. 'Straks valt er iemand van het perron, onder de trein.'

Nou, als je plat tussen de rails bleef liggen was het niet eens erg, dan reed-ie over je heen zonder dat je werd geraakt. En als je bang werd, en plotseling wilde opspringen? Dat wist je nooit van tevoren.

'En nu in groepjes van tien bij elkaar gaan staan, elk groepje wordt gevormd door de kinderen van een rij banken op school, omdat er precies tien in een coupé gaan. Jullie mogen schreeuwen en gillen zoveel je zelf wilt, als jullie in godsnaam maar van de deurknop en de noodrem afblijven. Beloven jullie dat?'

'Ja,' werd er gegild, zo hard dat de meester zijn handen op zijn oren legde.

Opgesloten in een coupé waar niemand bij kon komen joelden we van blijdschap, want nu konden we niet meer terug en was het reisje echt begonnen. En door de houten wanden van drie coupés dreunde het liedje: 'We gaan nog niet naar huis, nog lange niet, nog lange niet...'

'Kijk,' zei meester Koolman, en we moesten om een beuk gaan staan. Hij haalde een padvindersmes te voorschijn,

20