De kortste weg

spande ze nog meer, duwde ze omlaag. Een draad knapte, een torntje ontstond, ik peuterde eraan en luisterde met een hartstochtelijk genoegen naar het barsten van de stof, net zolang totdat ik mijn vuist door het gat kon steken. Nu was de zak lekker diep.

'In rijtjes van drie,' gelastte meester.

Druk pratend en welgemoed begaven we ons op weg naar het gemeentebootje dat ons naar de stad zou brengen.

En terwijl wij het schoolplein verlieten en naar de ouders wuifden en schreeuwden, zag ik plotseling, achter een rijtje onbekenden, vader en moeder staan. Waren ze toch gekomen? Maurits en Saartje stonden ernaast. Moesten ze niet naar school? En vader? Er konden wel klanten komen met schoenen, en dan was er niemand thuis.

Het fijnste was dat de meester ons liet begaan. Eerst gingen we met zijn dertigen links op het bootje staan opdat het naar die kant zou overhellen, en hij vond het allemaal prachtig. Toen moesten we bij hem komen om de zuurtjes en chocolaatjes in te leveren. Niet de een wel snoepen en de ander niet. Hij zou ze verdelen, als we aan zee waren. Straks, op de Ruyterkade, moesten we elkaar een hand geven bij het in-de-rij-lopen. In het drukke stadsverkeer konden er ongelukken gebeuren daarom moesten we zoveel mogelijk op de stoep blijven, en bij het oversteken zou hij ons waarschuwen.

De hal van het Centraalstation was de grootste zaal die ik ooit van mijn leven had gezien, zo hoog, en als je riep weerkaatste het. Meester hoefde alleen een briefje te tonen aan de man bij de ingang, en toen mochten we doorlopen, twee aan twee, zo smal was het bij het loket. Half donker was die gang naar het perron. Over de hele breedte klommen we de stenen trap op naar het perron, rekten onze halzen uit in

19