De kortste weg

broken. Zou ik met mijn gewone kleren mee moeten omdat er een winkelhaak in je bloesje of je broek kwam voordat je er erg in had, of mocht ik het witte matrozenpakje aan dat ik pas had gekregen?

'Ja...' brulde ik en begon te dansen.

Moeder liep naar de bruine kast in de huiskamer, trok een la open en haalde het pakje te voorschijn. Ik wou het aantrekken, kon evenwel het lijfje waaraan de broek werd bevestigd zelf niet vastknopen, zodat moeder er opnieuw aan te pas kwam.

'Draai je eens om,' vroeg vader.

Ik liet mijn rug bewonderen, terwijl Maurits zeurde dat hij ook een lefkraag wilde hebben.

Intussen werd een stapeltje boterhammen klaargemaakt voor de hele dag, veel te veel, ze dacht zeker dat ik honger zou lijden.

'Je moet er nog van groeien,' plaagde vader. Dat zei-die altijd.

In het zakje met zuurtjes stortte moeder twee lepels suiker, omdat ze anders aan elkaar gingen kleven. Ze wou met me mee naar school om me weg te brengen. Ja, dat zou ze wel willen. En de kinderen me uitlachen. 'Die komt met zijn moesie,' zouden ze zeggen. Nee hoor, dat deed ik niet. Ze zou me misschien zelfs nog een zoentje geven midden op straat.

Op het schoolplein waar wij moesten verzamelen stond meester Koolman al te wachten omringd door opgewonden kinderen. Voor het hek ouders om ze na te wuiven, zonder dat iemand erop lette of zich schaamde.

Ik balde mijn vuisten achter mijn rug, hield ze bij elkaar, trilde met mijn hele lichaam zo blij was ik, was plotseling bang erop betrapt te worden en in de maling te worden genomen, verborg mijn knuisten in mijn broekzakken,

18