De kortste weg

'En u hebt toch ook goeie ogen?' zei ik triomfantelijk. 'Veel beter zelfs dan andere mensen, want u moet de krant op een veel grotere afstand lezen.'

Nu nam Maurits het voor vader op, en stak zijn tong naar me uit.

'Klein kindje,' smaalde ik, 'jij kan nog niet eens lezen. In de eerste klas zit-ie, in de eerste klas.'

Een jaar tevoren had ook ik in de eerste klas van de lagere school gezeten, bij juffrouw Van Dooren, een statige vrouw die hoog boven de kinderen uittorende, die nooit lachte zodat het verblijf in de klas iets onwezenlijks kreeg omdat we stil moesten zijn, onze armen over elkaar, de lippen opeen-geperst omdat je dan braver scheen.

Heel anders werd het in de tweede, bij meester Koolman, een opgewekte jonge onderwijzer, die in elk van de kinderen belangstelde en mij eruit pikte omdat hij me graag mocht. Naar grootte liet hij ons in de banken zitten, de kleine kinderen vooraan, de grotere erachter.

En omdat ik een lange jongen was zat ik achter in de klas.

'Wat kijk je vermoeid uit je ogen,' zei hij de eerste keer, toen ik een woordje op het bord moest schrijven.

Korte tijd later waarschuwde hij: 'Je zit met je hoofd veel te dicht op je lei.'

Om hem een plezier te doen vergrootte ik de afstand, totdat ik het, in de ijver van het schoolwerk, vergat, elke keer opnieuw.

'Lees eens hardop wat er op het bord staat?' vroeg hij daarna, en met behulp van het jongetje naast mij in de bank, die mij sommige woordjes toefluisterde, voldeed ik aan zijn vraag.

14