De kortste weg

Het schemerde al in de huiskamer van de poortwoning aan de Zonneweg, en nog steeds zat ik, mijn knieën opgetrokken, een wijsvinger in elk oor, te lezen in Oehoehoe in de wildernis.

'Hoor je me niet?' zei vader, 'schei uit met lezen. Je ziet toch dat het bijna donker is?'

'Mag het licht niet aan?' smeekte ik. Het was juist zo spannend, altijd kwamen ze storen als je wangen gloeiden van je boek.

'Er zit geen kwartje in de meter,' kwam moeder tussenbeide. 'Het is zonde om er nu al een in te gooien. We kunnen nog best een half uurtje wachten.'

'Kan er dan geen cent in?' zeurde ik. Dat deden ze ook als er geen kwartje in huis was, waarom nu dan niet?

'Jij mag wel eens rekenen leren,' mengde Saartje zich in het gesprek. 'Weet je dan niet dat die cent net zo goed een kwartje kost?'

'Ach kind,' mopperde ik, maar toen bemoeide vader zich er weer mee.

'Dat zou de vijfde cent zijn sinds de meter is gelicht. Straks komen ze van de elektra de stand opnemen. Weet je wat er gebeurt als we het geld niet meteen bijbetalen? De stroom wordt afgesneden en dan zitten we helemaal in het donker.'

Daartegen viel niets in te brengen. Het enige wat erop zat was, als ze even niet opletten weer mijn boek te pakken en dichter bij het raam te gaan zitten lezen, waar het licht van een straatlantaarn al vaag doorheen scheen.

Nu trok vader het boek uit mijn handen.

'Wil je met alle geweld je ogen bederven?'

'U hebt vroeger ook in het donker gelezen. Dat hebt u zelf verteld.'

Het was zo. Dan nam hij zijn boek mee naar bed en las bij een kaars tot middernacht.

13