De nalatenschap van Henk Sneevliet

(die later de Communistische Partij werd) in Indonesië. Hij was secretaris van het Comité van het Tweede Wereldcongres van de Derde Internationale dat de historische Communistische Verklaring over het kolonialisme ontwierp. Hij werd de vertegenwoordiger van de Internationale in het Verre Oosten, waar hij deelnam aan de oprichting van de communistische partij van China. Toen hij wegens zijn oppositie tegen het stalinisme en zijn sympathie voor Trotski de partij verliet, werd hij gekozen als lid van het Nederlands Parlement, waarin hij onophoudelijk de eisen van de arbeidersklasse vertolkte. Hij was onvoorwaardelijk in zijn verdediging van de werklozen, toen zij in 1934 in Amsterdam in opstand kwamen. Hij nam moedig een leidend aandeel in de dappere algemene staking van 1941 in Amsterdam tegen de deportatie van de joodse bevolking door de nazi's. Door zijn hele leven heen was Sneevliet onbevreesd in zijn acties tegen kapitalistische en fascistische onderdrukking.

Sal Santen was vaak in conflict met Sneevliets politieke opvattingen, maar hij schrijft met warmte en bewondering over de toegewijde revolutionair. Ik vond zijn beschrijving van het tafereel, waarin zijn vrouw haar vader in de dodencel bezoekt, diep ontroerend. Aan Sal was het als jood niet toegestaan de gevangenis binnen te gaan. Bep bracht zijn boodschap over, waarin hij hulde brengt aan de revolutionair die door zijn daden als levende en stervende socialist de grenzen van de tirannie heeft doorbroken.

74