De nalatenschap van Henk Sneevliet

dat was altijd al het absolute eigendom van Henk geweest.

Ik hield Mien voor dat Natalia Trotski het archief van haar man ook verkocht had, zonder zich te bekommeren om de vraag of 'de partij' het daar al dan niet mee eens was. Het was immers Henks leven, zijn geschiedenis die erin verteld werd. En gold niet hetzelfde voor het Sneevliet-archief, dat tegenover de geschiedenis zou getuigen van zijn werk voor de wereldrevolutie, om een groot woord te gebruiken. Anderen die ook aanspraak op het archief konden maken bestonden niet, tenzij je aan Sneevliets dochter Sima zou denken, maar die woonde al sinds mensenheugenis in de Sovjet-Unie, zelfs aangenomen dat zij nog leefde. Formeel kon zij geen enkel recht doen gelden, want zij was door Henk Sneevliet nooit als wettige dochter erkend, en dat was maar goed ook, anders zou wellicht de Russische regering namens haar aanspraken kunnen maken.

'Maar mocht Sima ooit te voorschijn komen', zei Bep, 'en mocht moeder dan niet meer leven, dan deel ik, als erfgename van Mien Sneevliet, het bedrag van de verkoop met haar', wat zij later ook deed.

En zo werd in 1963 een contract met het Internationaal Instituut voor Sociale Geschiedenis gesloten, waarin werd gesteld dat, indien het archief ooit mocht worden verkocht, dit zou geschieden aan het Internationaal Instituut, met uitsluiting van derden. Zou dit nog enkele jaren duren, dan zou daarover rente worden betaald.

47