De nalatenschap van Henk Sneevliet

besloot ik mij aan de zaak van het trotskisme te wijden. Want van welke kant ik het ook bekeek, ik behoorde tot hen die het meest geleden hebben, meer dan mij lief was, meer dan ik in tien mensenlevens zal kunnen verwerken. En als ik tot een stroming in de Vierde Internationale heb behoord, dan is het tot die van degenen die het meest geleden hebben. Daar is mijn plaats altijd geweest en daarom is er voor mij geen weg terug.

Toen de Vierde Internationale het bezit werd van revolutionaire studenten op de vlucht voor hun tentamens, om met Friedrich Engels te spreken, werd mij mijn plaats met geweld ontnomen. Het was een volslagen gekkenhuis geworden, en ik voelde mij er precies zo op mijn plaats als in mijn jeugd bij beter gesitueerde familieleden: ik werd geduld, en moest daar nog dankbaar voor zijn.

Mijn standpunt door de jaren heen is door de feiten bevestigd, en feiten zijn koppige dingen, zoals ik van Henk Sneevliet heb geleerd. Voor de Vierde Internationale in Latijns-Amerika heb ik mij verzet tegen de quasi-revolutionaire waardering van het peronisme, en heb ik erop gewezen dat in Latijns-Amerika een proces van politisering was begonnen. Deze opvatting vond enkele jaren later haar bevestiging in de revoluties van Cuba en Chili.

In onze steun aan de Algerijnse revolutie waren onze politieke opvattingen ons richtsnoer. En niet door individuele terreur maar door het bondgenootschap met de Algerijnse massabeweging werd de

23