De nalatenschap van Henk Sneevliet

een jaar bleef wonen. Bep was razend op haar moeder. Ze voelde zich in de steek gelaten en liet zich niet meer bij haar zien. Ze ging weer bij haar vader wonen, maar voelde zich bij deze een vreemdeling. Willem Blaauw was opnieuw getrouwd met een vrouw uit het NAS, nadat hij bij de tram was gaan werken. Ze hadden elkaar ontmoet toen hij op een dag met zijn tram de remise verliet. Zij was flauwgevallen op de rails, waarna Blaauw zich over haar ontfermde. Het is een tafereel uit een zevenstui-versromannetje, maar dat past in het beeld van die tijd. Het huwelijk leek een romance. De vrouw werd dagelijks gezoend en geknuffeld, als betrof het een eerste liefde. Bep ergerde zich daar verschrikkelijk aan, terwijl zij de zorg kreeg over het jongetje dat geboren werd. Op haar werd beknibbeld, zodat zij elke dag te voet naar school moest, van de Schipbeekstraat naar de Da Costastraat. Daar werd ze opgeleid tot naaister, omdat ze geen andere keus had. Het meisje was in haar leven al dertien keer verhuisd en had op acht verschillende scholen gezeten. Daarbij was haar handschrift geweld aangedaan door de opvoedingsmethoden uit die tijd. Zij was linkshandig maar moest tot elke prijs met de rechterhand schrijven.

Eerst werkte Bep als naaister op een atelier, en verdiende er een grijpstuiver. Intussen was zij lid geworden van het NAS, waar zij de tip kreeg om in een kaarsenfabriek te gaan werken, waar ze meer kon verdienen. Aan de poort van die fabriek stond

17