De nalatenschap van Henk Sneevliet

was Mien pas negentien jaar. Ze hing aan de ogen van haar echtgenoot als ware hij een wonder. Misschien was hij dat geweest, maar zijn functie had hem grondig verpest. Enerzijds was hij een uiterst bekwaam rechtskundige, op wie zelfs door bestuurders van het NVV een beroep werd gedaan, anderzijds was hij maar een omhoog gevallen mannetje dat als bestuurder plotseling macht gekregen had, macht die hem naar de kop steeg.

Toen ging het helemaal mis. Eerst had Willem Blaauw een vriendin die Mien wanhopig maakte, vervolgens kreeg hij de symptomen van een geslachtsziekte waarover hij geheimzinnig deed. Elke dag moest zij hem wassen met een spons en handdoeken die voor hem alleen bestemd waren, en insmeren met een zalf die haar deed walgen. Mien wilde geen gemeenschap meer met hem bedrijven, terwijl zij op haar beurt troost zocht bij de leider van een zangkoortje en later bij een bouwvakarbeider, een zekere Arie van Dijk, met wie ze met haar dochtertje naar Schiedam vertrok. Maar ook deze man bleek een slecht heerschap. Hij zoop tot hij erbij neerviel, terroriseerde Mien en probeerde Bep aan te halen. Op een avond kwam Mien bij Bep en wenkte dat ze mee moest komen, waarna ze op hun kousen samen de trap af slopen om voorgoed uit Schiedam te verdwijnen. Dat was 1926.

Mien bleef volkomen zonder middelen van bestaan, en zag zich genoodzaakt Bep naar Dirk Schilp, een PAS-bestuurder te brengen, bij wie Bep

16