Adios companeros!

Santiago

Nauwelijks ben ik terug in Maldonado, of Carla vertelt mij dat zij geld heeft kunnen organiseren voor de overkomst van mijn familie. Dat moet Bep weten! En ik stuur Martin mijn retourbiljet van de boot toe, zodat hij het geld kan terugvragen dat ook daarginds zo nodig is. 'Gelukkig schijnt het nu wat beter met je te gaan,' antwoordt Martin. Heb ik zijn artikel over de dood van Stalin ontvangen? Ben ik het er mee eens, dat deze zich zelf al had overleefd, en dat wij nu een periode van crisis van het stalinisme tegemoetgaan?

Meer dan een maand gaat voorbij, en weer laat Jaime niets van zich horen. Hij is in staat de goedaardigste hond vals te maken, verwijt ik Carla. Als dat zo doorgaat ga ik toch terug naar Europa, een herhaling van de misère kan ik eenvoudig niet meer verdragen. Dat schrijf ik aan Martin, en hij is het er mee eens, deze keer, maar vraagt me te wachten alvorens een definitieve beslissing te nemen. En weer verstrijkt een maand. Intussen klaagt Bep er in haar brieven over dat zij haar geld niet ontvangt, daarna komt het weer wel. Max uit Amsterdam heeft haar enige postwissels gestuurd, ofschoon hij vlakbij woont. Hij zou een goede bureaucraat zijn, antwoord ik Bep, en schrijf aan Martin wilde brieven, want het kan me allemaal niets meer schelen. Die afschuwelijke geldkwesties! Voor de revolutie werken, en daarvan afhankelijk te zijn... Jaime zwijgt in alle talen, en dat na zijn plechtige beloften in La Paz, en nadat

97