Adios companeros!

Perón organiseerde de arbeiders in de cgt, de Confedera-ción General de Trabajadores, met zijn twee miljoen leden, ondersteunde hun strijd en bracht grote sociale verbeteringen. Een fascist zou zoiets nooit hebben gedaan. Natuurlijk, Perón is geen socialist, hij is een burgerlijke nationalistische leider, zoals Soekarno bij voorbeeld, maar om de oligarchie te kunnen bestrijden en de grootgrondbezitters, die com-pradores zijn van het imperialisme, heeft hij een beroep gedaan op de arbeiders, en in zoverre lopen zijn belangen evenwijdig aan die van het proletariaat. In hoeverre zijn de arbeiders politiek georganiseerd? vraag ik voorzichtig. Er is de socialistische partij, die de laatste tijd wat meer invloed krijgt, en de communistische partij, maar beide zonder massa-aanhang. Het is waar, in de socialistische partij is wel enige beweging, en het zou de moeite lonen er met enige leden in te gaan. Maar de grote massa van het proletariaat is pe-ronistisch. De cgt is zo machtig, je zou haar bijna een politieke partij kunnen noemen. Haar voornaamste leiders zijn echter verbonden met het politieke Peronisme. Ook hier dus weer een kloof tussen de strijdbaarheid van de massabeweging en haar doelstelling, die door burgerlijke politici wordt bepaald. Het moet toch mogelijk zijn, de navelstreng, die het proletariaat hier nog met de bourgeoisie verbindt, door te snijden. Neem nou Noord-Amerika. Daar is het proletariaat milj oenenvoudig georganiseerd in de cio, de sterkste vakbeweging in het Westen. Maar in de politiek loopt het achter de Republikeinen of Democraten aan, burgerlijke bewegingen die de arbeidersklasse aan het kapitalisme binden. Le Vieux heeft zich daar ernstig mee beziggehouden. Het is niet te verwachten, dat de Amerikaanse arbeiders hun eigen massapartijen gaan vormen zoals het in WestEuropa is gebeurd. Daar ontbreekt eenvoudig de tijd voor, gezien de catastrofes waarvoor de mensheid wordt geplaatst. Er moet daarom een overgangsvorm worden gevonden om de weg te bespoedigen. De vakbonden moeten de politieke

85