Adios companeros!

te laat is met de handkar, zodat iedereen naar huis dreigt te gaan. Hij kijkt mij verwonderd aan. Als hij niet had gezorgd voor het geld en voor de handkar zelf, voor het schilderen en voor de biljetten, wat zou er dan van terecht zijn gekomen?

Thuis ligt een telegram van Martin: arriverons mardi 16.00. Hij komt woensdag met Miranda, ik zal hem van het station halen. Als ik dinsdagavond thuiskom om half zeven, zijn zij al bij ons. 'Je hebt toch wel ons telegram ontvangen,' vraagt Martin. Maar natuurlijk. Jullie zijn eerder gekomen. Mardi, dat is toch woensdag? Lundi, mardi, mercredi, maandag, dinsdag, woensdag. Mijn nagels zitten onder de verf, en ik verontschuldig mij: 'C'est pour les élections.'

Ik neem ze 's avonds mee naar Max, die ze nog niet kennen: 'C'est un bon camarade,' vertel ik ze. We lopen met ons vieren langs de Herengracht, terwijl Max wordt voortgetrokken door zijn hond. 'Hij is een Portugees, mesjogge-ne Portugees,' probeer ik ze met een grapje duidelijk te maken. Dan wil Martin de synagoge zien die Spinoza heeft uitgebannen, en wij moeten lachen als hij ons naar Panne-kwek vraagt. 'Hier is tweehonderd gulden,' zegt Miranda, 'voor jullie verkiezingsfonds, een persoonlijke bijdrage van ons tweeën.'

Volgens een opinie-onderzoek trekt onze verkiezingsactie de meeste aandacht, maar de lijsten zijn niet verbindend verklaard; ik wist niet dat dit moest en op het stembureau hebben ze me niets verteld. De stalinisten schrijven dat het moedwil is, dat wij op die manier de verkiezingen willen saboteren.

Dan is er écht geen geld meer. 'We hebben een schrijfmachine over, probeer die maar te verkopen,' zegt Max, en Bep is woest: 'Dat is geen manier van doen van Max, die je erop uitstuurt alsof je zijn kwajongen bent.'

Hoe moet ik weer aan werk komen? Wat moet ik zeg

47