Adios companeros!

Vierde Internationale de eerste viool spelen. Om diezelfde reden spreek ik over een Wereldsecretariaat, dat onder die naam echter nooit heeft bestaan.

Alleen daarom al is het duidelijk, dat dit boek niet de pretentie heeft, een soort geschiedenis van de Vierde Internationale te zijn. Wél is het een relaas van die geschiedenis voorzover ik er zelf bij betrokken ben geweest. Ter wille van die authenticiteit en om mijn verantwoording tegenover de inhoud te onderstrepen, treed ik op onder eigen naam. In de namen van mijn vroegere kameraden heb ik echter verandering aangebracht. Hun woorden daarentegen heb ik naar de waarheid van mijn herinnering opgetekend.

De intensiteit van mijn relatie met en tot hen heeft nogal eens geschommeld, al naar gelang van het politiek getij. Doch van voortdurende grote intensiteit waren mijn banden met Michel Raptis. Hij was voor mij hét ideale voorbeeld van de revolutionaire leider, en de breuk met hem heeft mij diep geschokt, al was zij - naar ik nu begrijp -op den duur onvermijdelijk, omdat mijn wezenlijke belangstelling, die voor het schrijven, zich niet blijvend liet onderdrukken, ter wille van welk ideaal dan ook.

Het heeft mij onnoemelijk veel moeite en pijn gekost, alles weer onder ogen te zien. Het gehele boek getuigt van die worsteling. Om het op te kunnen schrijven, heb ik mijn ervaringen 'herbeleefd' en daarom in de tegenwoordige tijd vertolkt. Alleen het laatste deel, de periode na de Algerijnse kwestie tot aan de breuk, is in de verleden tijd geschreven, als het ware om de balans op te maken.

Het nadeel van de gevolgde methode is, dat ik over een aantal problemen, of ontwikkelingen, schrijf alsof zij nu bezig zijn plaats te vinden, terwijl zij inmiddels door nieuwe gebeurtenissen zijn achterhaald. Zo is bij voorbeeld het proces van politisering in Latijns-Amerika door het geweld van militaire dictaturen in landen als Brazilië, Bolivië, Uruguay,

io