Ter bruiloft

de schijnwerpers van de tooneel-bordeele stonde. Voor de zweeterige meide en kerels vol champagne en ganzelever. Legge nou de Esdee-apeëers nog om na te kwijle. ’s Ze de heele dag de zakke volgestopt hebbe met contributie’s en subsidie’s, en met salarisse en representatie-brokke. Dan wille ze ’s avends niks liever als het rotste deel van de bourgeoisie na-ape. Liefde is mooi. Ik heb ook graag een fijne meid, ze benne tegewoordig vèr in de kunst”. Sieuwert trok angstig zijn oogen op. Van Buren driftte haastig: „Ja jonge, mot je niet bang voor weze, om de waarheid te kenne. De waarheid is een troost, as je ze heelemaal aan durft pakke; niet bij de helft wegloope. Jij wordt ook besodemieterd. Weet je toch. Is niks an te doen. Strijd om het bestaan. Moet durve erkenne, anders be-je vette vatekwast. Wordt tóch bedonderd. Wor-re allemaal bedonderd. Waarom jij niet. Moet een goed heenkome zoeke. Bij de Esdee-apee. Heb ’t mééste macht!”

„Voor schoon ondergoed”. Sieuwert lachte onderdanig, gegrepen, zenuwachtig.

„Is hij niet voor”, hoonde Leida. Naar Van Bu-ren’s vuile boord en ongewasschen nek.

Sieuwert zat nog stil ontzet van de gedachte aan een reeds volledige verhouding tusschen Leida en Prins.

„Ik ken geen vrouw betale die altijd zorgt dat ik een net boordje om heb. Maar”, tot Sieuwert, „vóór of tege, in onze tijd kèn je niet buite die