Ter bruiloft

bok een briefie geschreve of het van een mokkel kwam. Hebbe we gedaan of ze der bloesie wel wil opezette voor die kerel, as-ie het stuk maar plaatse wil. Heb die kerel weke lang geen antwoord durve geve, omdat die fielt in de rame kreeg dat ie in de kijker ging loope. En laat die vuile verrajer, die mietje, die Van Hal der nou naar toe geweest zijn. En heb zoo gesmoesd, of wat ook uitgehaald, — want hij is tot alles in staat, dat weet ik — bij die gekastreer-de letterkundige bul, dat de vent heb als de bliksem heb een novelle van hem die-die al vijf jaar had late ligge, heb-ie van ’m opgenome! Om bakzeil te hale voor mijn taktiek. Omdat-ie bang voor mij is! Strijkt hij, Van Hal, die vuile mietje, strijkt die Judas de voordeele gauw op, en ik kan ajuu zegge. Ja jonge, daarom zeg ik: persoonlijke dinge hebbe geen beteekenis; ik vertel het je niet omdat ik mezelf zoo interessant naar vore wil schuive; maar dat de vriendschap en vertrouwe, al die frases die hebbe geen waarde voor wie logika heb. Eerlijkheid, oprechtheid, idealisme, dat zijn allemaal stinkende skelette uit een vergane tijd. Mensch is egoist. Nieuwste filosofie heb het begrip oprechtheid (zijn mondje trok nu weer neer op „beschaving”, als verschoven machinehandle, op de schuine schuddende kop) het begrip oprechtheid en idealisme heb de nieuwste filosofie achter zich gelate”. Een schee-ve blik naar Leida en Prins. „Al die dinge: liefde, genegenheid, da’s allemaal drék uit de vullisbak van eergistere. Toen de papiere bloemetjes onder