Ter bruiloft

Leida bracht het colporteurtje koffie. Hield haar groote hoofd omlaag. Zwijgend. Sieuwert zat bedrukt. Vragen dorst hij niet. Alleen vanavond, boven, haar op de proef stellen, met om haar te vragen. Alsof het zoo gewoon was. Hij wist nu al: het was niet gewoon. Hij zou zich moeten laten gelden. Meer stellen tegenover Prins. Of hij zou verliezen. En hoe zou hij. Een innerlijke kramp, door die machtelooze zelf-opblazing, om te bieden tegen Prins. Verliezen, wegvallen. De schennis van zijn zelf-gevoel. En zijn toestand: niets, zonder haar. Van Buren pakte hem in dien verholen angst. Kwam binnenwieken als een ekster. Rossig-bruin. Zijn lorgnet-montuur zwart. Verfrommelde hoed, slonzige kleeren. Een verloopen ambtenaar uit het vóór-oorlogsche. Vervreten, giftig van houding. Maar dan, om zijn dunnen neertrekkenden mond, in de flikkering van de oogen en hun afwachtenden stilstand: valsch. Een wildernis-dier, zonder zelfvertrouwen.

„Van Hal nog geweest? Komt ie nog? Weet je niet of-ie nog hier komt?” Bedwong met moeite den uitval tegen den jongen tooneelspeler, lauw sociaal-democratisch gericht. Zijn kameraad, tot vanochtend in de Openbare Leeszaal. „Ja, niet dat ’k ’m zoo graag zie. Of ’t moest weze dat ik ’m zooveel zou vertelle dat-ie nooit meer een bek kon ope-doen. Ja, Prins, je hoeft niet bang te weze dat ik je zaak niet zal spare. Want je zaak die spaar ik altijd jonge.” Tikje langs Prins’ schouder; hand