Ter bruiloft

Werd verpleegster-steriel. Koudheid van blauw linnen. Ongenaakbaar, uit de hoogte. Het lei hem val-schen eerbied op, en bedekten onwil. Dit werd een gevecht, tegen zijn gewoonte en zin. Maar hier wachtte ook een winst. Als die eenmaal ja zei, had-ie ’t netjes in zijn leven voor mekaar gebokst. Kon hij ’t helpen dat het hem hiermee dan precies zoo meeliep?

Annetje was ook op de Begraafplaats verschenen. Prins scheen het, dat zij een traan uit haar rechteroog had weggepinkt. De oorsprong daarvan was hem niet volkomen duidelijk. Twee dagen later kwam zij de Lunchroom binnen. Zag er lief uit, netjes opgestoken. Deed keurig. Groette, nikte. Zette zich. Ieder zweeg.

„Kom nog ’s kijken”.

Geen sjoege.

„Ouwe liefde roest niet, hè?”

„Hangt er vanaf”, zei Prins, „waar ze van gemaakt is”.

,Ja. Nou, koppie chocola dan maar. Wacht. Kan mezelf wel bedienen. Nog niet vergeten”.

Pijnlijk lachen. Prins belette haar.

„As je blijft zitten, komt de chocola vanzelf bij je”.

Hij zag voorzichtig naar haar op. Zag der evengoed lekker uit. Hij lustte ze allebei wel. Eenige waar de Bolsewiekie gelijk in hadden: dat ze alle mokkels namen. As je de centen neemt, moet je de meiden derbij hebben. Maar hier valt te kiezen